7 jaar geleden kreeg ik de kans om een moestuintje te beginnen. Een kans die ik met beide handen aangreep en die mij het eerste jaar een prachtige oogst opleverde.
Verlangend naar een zelfde, zo niet beter resultaat, ging ik de jaren daarop telkens vol goede moed aan het werk...
Helaas deden sommige gewassen het tegen alle verwachtingen in niet goed of bleef een grote oogst uit omdat ze volledig opgevreten werden door alle beestjes.
Het viel me steeds zwaarder om ieder seizoen opnieuw te moeten beginnen en het gras (het terrein was eerder een honden uitlaatveld) wat voortdurend overal tussendoor op kwam zetten, weg te halen.
Toch was die start ieder jaar hetzelfde, en was het de gehechtheid aan een goed resultaat wat er een lading op legde.
Gelukkig kijk ik er inmiddels helemaal anders tegen aan. Sinds ik met andere ogen ben gaan kijken zie ik geschenken die een extra maaltje bonen ver voorbij gaan.
Zo is mijn buurvrouwtje van de moestuin uitgegroeid tot een dierbare vriendin en hebben we, vlak naast onze tuintjes, samen een prachtig insectenhotel neergezet, waar de vele bloemen in mijn tuintje weer een bron van voeding voor is.
De energie van die plek is zo fijn en rustgevend, dat ook veel andere mensen er weer van genieten.
Wat voor een soort oogst je ook verwacht te krijgen van al je inspanningen, wanneer je kunt loslaten wat de uitkomst is, in welke vorm of wanneer dat zal zijn, sta je open om nog mooiere geschenken te ontvangen.
Nu ben ik weer in mijn tuintje bezig. Anders, geduldiger. Gezellig met mijn buurvrouw/vriendin kletsend of juist lekker alleen, bijna meditatief en behoedzaam wormen en lieveheersbeestjes opzijzettend als ik aan het scheppen ben.
God wat is het leven mooi.